Nog even wachten......
En, hoever staat het nu? Nou, dat zal ik vertellen. Ik heb gisteren met de eerste familie geskyped en dat was best spannend om te doen! In het Engels sowieso, en dan zit je daar in je kamertje je druk te maken of het licht wel goed is, of het geluid wel goed werkt en wat je in hemelsnaam moet vragen. Best lastig! Maar het is gelukt en eigenlijk verliep het na een paar minuten ook best natuurlijk. Binnenkort heb ik (hopelijk) nog een skypegesprek met een ander gezin. Nu twee gezinnen dus. Stiekem hoop ik op de laatste, maar die zijn nog heel even druk dus dat wordt nog een paar daagjes wachten. Mocht ik daarmee in zee gaan, of meer, óver zee gaan, dan zijn er ook wat wijzigingen in de plannen: dan begin ik namelijk pas half juli en zal ik maarliefst 1,5 jaar wegblijven! Een veel langer avontuur, maar ik heb er wel echt superveel zin in! Voor nu even een kort berichtje dus, maar ik wilde jullie weer even op de hoogte houden. Volgende keer hier hopelijk een berichtje met meer info over een gezin, en de plaats!
I'm going on an Adventure!
Het komt nu steeds dichterbij: mijn reis naar Noorwegen. Overal op TV en in tijdschriften lijkt iedereen er ook van op de hoogte te zijn. Noorse reisjes, Noorse zalm in de aanbieding, een Noorse zangeres in een programma, verhalen over mensen die in Noorwegen wonen... stom toeval? Ik weet het niet. Maar daar schrijf ik niet om: ik heb namelijk vandaag mijn officiele acceptatiemailtje binnen! Dat betekent dat mijn avontuur bijna kan beginnen.
Mijn gegevens bevinden zich nu ergens in het hoge Noorden en zullen vergeleken worden met (hopelijk) leuke en lieve families die op zoek zijn naar een au pair. Binnenkort zal ik dus één of meerdere profielen van families te zien krijgen waar ik mee in contact kan komen. Het werkt namelijk van twee kanten: zij kiezen mij wel of niet als au pair, maar gelukkig heb ik ook nog wat te zeggen. Spannend, ik ben echt zo benieuwd bij wie ik terecht kom, hoeveel kinderen er zijn, hoe oud ze zijn, en ook niet onbelangrijk: in welke plaats ik terecht zal komen. Zoals ik al eerder schreef, zal dit waarschijnlijk (rondom) een van de drie grote plaatsen zijn - Oslo, Stavanger of Bergen -, maar je weet natuurlijk nooit zeker of dat ook zo is. En wie weet kan ik dan ook wel op zoek naar andere au pairs die zich in dat gebied bevinden.
Daarna begint natuurlijk het grote geregel: vliegtickets zijn nog de minste zorg (alhoewel, waar vind ik een ticket waar ik íets meer dan 20kg mee mag nemen? Dat is echt weinig voor een jaar). Daarnaast moet ik van alles opzeggen: telefoonabonnement stopzetten, dierentuinabonnement overzetten, treinabonnement stopzetten, wat doe ik met mijn bankrekening en zorgverzekering... allemaal vragen en regelingen: ingewikkeld! Gelukkig heb ik mijn ouders die me daar hier en daar wel mee kunnen helpen, anders had ik het ook allemaal niet geweten. En ik ben ook naar de workshop van Travel Active geweest waar we heel veel informatie kregen (en achteraf gelukkig ook toegestuurd kregen). Gaat helemaal goedkomen dus!
Morgenavond heb ik een EHBO-cursus, ook aangeboden vanuit de organisatie. Leek me toch wel handig om goed voorbereid op reis te gaan. Nu alleen nog een beetje Noors leren...
Ha det bra!
Nee, we gaan naar Noorwegen!
"Wel, niet... wel niet..." Papieren zijn binnen, grootste deel al ingevuld, alleen nog een fotoboek en een filmpje maken en wat officiële documenten regelen en pasfoto's. Valt allemaal best mee, al heb ik totaal nog geen idee wat voor filmpje ik wil gaan maken. Best lastig om met iets origineels te komen, maar tegelijkertijd wel iets zinnigs over mezelf vertellen. En toen waren daar ineens de twijfels...
Nee, geen twijfels om wel of niet te gaan, maar twijfels wáár te gaan. Zoals ik in mijn vorige blog al zei, heb ik altijd al naar Noorwegen willen gaan, maar leken de eisen zo hoog. Vanochtend toch maar besloten om even te bellen, en wat bleek? Viel allemaal reuze mee. Dat was wel doorslaggevend. Goodbye Ireland, hello Norway!
Ten eerste lijkt Noorwegen me zo'n ontzettend mooi land. Ik heb al een paar keer door de foto-albums gebladerd bij mijn opa en oma: ik was meteen verkocht. De bergen, de natuur, het water... en het klimaat lijkt me toch stukken beter dan Ierland. Als ik regen wil, kan ik net zo goed in Nederland blijven. Nu zal het ook wel eens regenen in Noorwegen, maar dat nemen we dan maar voor lief. Ook klonk Noorwegen aantrekkelijker qua organisatie binnen het land: meetings met andere au pairs, speciale activiteiten, een cursus Noors... dat is toch supergaaf?
Dromen, gedachten en een stapel papieren
Het begon al een hele tijd geleden. Die banen schoten maar niet op, laat staan dat er massa's leuke vacatures in de aanbieding waren, en ergens in mijn achterhoofd begon zich een ander plan te ontwikkelen: waarom ga ik niet naar het buitenland voor een langere periode? Het enige dat ik kon bedenken was: "ja maar... dat kost echt heel veel geld". Ik had net mijn volledige kamerinhoud gekocht (vooral meubels en keukenartikelen), dus die spaarrekening was niet meer zo enorm dat ik lekker een lange vakantie kon nemen. Ineens kwam er een tweede plan: au pair. Ik had wel eens op websites gekeken, maar me er nooit erg in verdiept, ook al leek het me erg leuk. Ik heb al een tussenjaar gehad vier jaar geleden, waarin ik bijna een jaar heb opgepast op een jongetje van anderhalf jaar. Superleuk, erg lief jong, maar wel nog steeds in Nederland. Ik wilde wel graag iets anders, dus ik ben weer opnieuw het internet op gedoken en... daar stond het: Travel Active. Meteen de folder besteld. En dan?
De mogelijkheden waren bijna oneindig. Amerika, Australië, Engeland, Spanje, Ierland, Noorwegen en ga zo maar door. Ik heb altijd al naar Noorwegen willen gaan, maar het voelde aan alsof Noorwegen wel vrij strenge eisen had voor het niveau in Engels. Ook was het weer ietsje duurder en skiën is ook niet persé mijn ding. Amerika en Australië klinken natuurlijk ook heel gaaf; wie is er tegenwoordig nog niet in Australië geweest? Maarja, zo'n vliegticket... en het is me wel een gigántisch eind ver weg zeg! Dan kunnen je ouders niet even een weekendje op vakantie komen als ze daar zin in hebben. Nee, dat werd het niet. Na het lezen van de beschrijving van Ierland (gezellige, gastvrije mensen, dierenliefhebbers, mooie natuur...) nou, ik was gelijk om. Engeland was ook nog wel een optie, maar een erg populaire bestemming. Geef mij maar eens wat anders dan dat alle anderen al doen!
Het boekje heeft nog even aan de kant geleden. Nog een klein baantje hier, toch nog even wat andere sollicitaties afwachten, maar vorige week toch de knoop doorgehakt: ik ga gewoon! Na de aanmelding kreeg ik direct een telefoontje, de informatiepakketten waren onderweg. En pakketten, dat waren het. Wat een boel formulieren moeten er worden ingevuld. Persoonlijke gegevens, referenties, doktersverklaringen, motivaties, de hele rataplan. Om nog maar te zwijgen van een persoonlijke brief, een fotoboek, een filmpje en het maken van pasfoto's. Ja, daar ben ik nog wel even zoet mee. Het is lastig om te bedenken welke voorkeuren ik op zal geven: hoeveel kinderen wil ik voor zorgen, wil ik nog in een specifiek gebied verblijven, welke leeftijdsvoorkeuren heb ik... allemaal overwegingen waar ik eerst goed over na ga denken.
Ik ben nog wel even zoet, maar dan heb ik wél weer iets te doen, nietwaar? In januari gaan hopelijk de eerste formulieren weer de deur uit... en dan maar afwachten!