Het begon al een hele tijd geleden. Die banen schoten maar niet op, laat staan dat er massa's leuke vacatures in de aanbieding waren, en ergens in mijn achterhoofd begon zich een ander plan te ontwikkelen: waarom ga ik niet naar het buitenland voor een langere periode? Het enige dat ik kon bedenken was: "ja maar... dat kost echt heel veel geld". Ik had net mijn volledige kamerinhoud gekocht (vooral meubels en keukenartikelen), dus die spaarrekening was niet meer zo enorm dat ik lekker een lange vakantie kon nemen. Ineens kwam er een tweede plan: au pair. Ik had wel eens op websites gekeken, maar me er nooit erg in verdiept, ook al leek het me erg leuk. Ik heb al een tussenjaar gehad vier jaar geleden, waarin ik bijna een jaar heb opgepast op een jongetje van anderhalf jaar. Superleuk, erg lief jong, maar wel nog steeds in Nederland. Ik wilde wel graag iets anders, dus ik ben weer opnieuw het internet op gedoken en... daar stond het: Travel Active. Meteen de folder besteld. En dan?

De mogelijkheden waren bijna oneindig. Amerika, Australië, Engeland, Spanje, Ierland, Noorwegen en ga zo maar door. Ik heb altijd al naar Noorwegen willen gaan, maar het voelde aan alsof Noorwegen wel vrij strenge eisen had voor het niveau in Engels. Ook was het weer ietsje duurder en skiën is ook niet persé mijn ding. Amerika en Australië klinken natuurlijk ook heel gaaf; wie is er tegenwoordig nog niet in Australië geweest? Maarja, zo'n vliegticket... en het is me wel een gigántisch eind ver weg zeg! Dan kunnen je ouders niet even een weekendje op vakantie komen als ze daar zin in hebben. Nee, dat werd het niet. Na het lezen van de beschrijving van Ierland (gezellige, gastvrije mensen, dierenliefhebbers, mooie natuur...) nou, ik was gelijk om. Engeland was ook nog wel een optie, maar een erg populaire bestemming. Geef mij maar eens wat anders dan dat alle anderen al doen!

Het boekje heeft nog even aan de kant geleden. Nog een klein baantje hier, toch nog even wat andere sollicitaties afwachten, maar vorige week toch de knoop doorgehakt: ik ga gewoon! Na de aanmelding kreeg ik direct een telefoontje, de informatiepakketten waren onderweg. En pakketten, dat waren het. Wat een boel formulieren moeten er worden ingevuld. Persoonlijke gegevens, referenties, doktersverklaringen, motivaties, de hele rataplan. Om nog maar te zwijgen van een persoonlijke brief, een fotoboek, een filmpje en het maken van pasfoto's. Ja, daar ben ik nog wel even zoet mee. Het is lastig om te bedenken welke voorkeuren ik op zal geven: hoeveel kinderen wil ik voor zorgen, wil ik nog in een specifiek gebied verblijven, welke leeftijdsvoorkeuren heb ik... allemaal overwegingen waar ik eerst goed over na ga denken.

Ik ben nog wel even zoet, maar dan heb ik wél weer iets te doen, nietwaar? In januari gaan hopelijk de eerste formulieren weer de deur uit... en dan maar afwachten!